"Leżę
w białej Sali, podpięta pod przeróżne urządzenia. Zemdlałam. Tyle pamiętam z
wczorajszego dnia. Boli mnie głowa, czuję się ospała i zmęczona. Co dwie
godziny łykam białe tabletki, które rzekomo mi pomagają. W pewnym momencie do
mojego pomieszczenia, gdzie leżę sama, wchodzą dwie, niewysokie panie z tacą na
kółkach.
-Dzień dobry, pani Cher?- pyta się
jedna, blondynka.
Kiwam głową na znak, że to ja. Mam
zbyt mało siły, aby wydusić z siebie chociaż jedno słowo, jakby zapchali mi
gardło.
-Jak się pani czuje?- zadaje pytanie
druga, tym razem rudowłosa.
Nic nie odpowiadam, tylko przewracam
głową w tą i z powrotem, aby uświadomić, że czuję się nijako. Ani dobrze, ani
źle.
-Pamięta coś pani z wczoraj?- pyta się
pierwsza.
Znowu kręcę głową.
-Otóż miała pani wypadek. Pewien
chłopak, szatyn potrącił panią, w trakcie, gdy szła pani przez przejście.
Sprawca uciekł z miejsca zdarzenia, ale teraz jest na komisariacie.
Panie wychodzą, zostaję sama. Znów.
Rodzina daleko, na wakacjach w Grecji. Nic nie wiedzą, nie chcę ich martwić.
Dam radę sama ze swoimi myślami.
W pewnym momencie czuję się słabsza, tracę siły, zamykam oczy, boję się.
I am tired, I'm growing older.
I’m getting weaker every day...
I carry the weight of you.
I carry the weight of you.
Dzień, w którym wychodzę z
tego strasznego miejsca będzie jutro. Trzymam swoje myśli, przy sobie, aby
wypuścić je na wolność, dopiero następnego dnia. Bardzo tego pragnę. Patrzę w
okno naprzeciwko mojego łóżka. Bawiące się dzieci, zakochana dwójka uśmiecha
się do siebie. Starsza pani niesie zakupy, mama z małym niemowlęciem. Do mojej
sali wchodzi Craig. Uśmiecha się, w ręce ma bukiet czerwonych róż. Podchodzi do
mnie, wręcza mi kwiaty i całuje w polik. Spuszczam mój wzrok i pozwalam moim
myślom uciec. Wstaję z łóżka, odłączam kable, ubieram się w moją sukienkę,
która leży obok, wychodzę. Uciekam. Idę chwiejnym krokiem przez długi korytarz,
wiele ludzi patrzy się na mnie. Dochodzę do drzwi, chwytam klamkę, pociągam ją,
wychodzę. Mimo zmęczenia, biegnę w stronę słońca. Śledziłam je w tajemnicy, po
2 miesiącach białej pustki mogę uciec.
And I’m tired, I'm growing older.
I’m getting weaker every day.
We follow the sun down low.
We follow the sun down low.
Siedzę nad rzeką, moczę swoje
stopy w przeźroczystej wodzie. Cieszę się najmniejszą rzeczą. Jak ryby pływają,
jak ptaki śpiewają, jak wiatr wieje. Nauczyłam się żyć aktualną chwilą i mieć
radość z drobnostek.
W pewnym momencie czuję się słabsza, tracę siły, zamykam oczy, boję się.
Odchodzę. Na zawsze.
I am tired, I'm growing older.
I’m getting weaker every day...
I carry the weight of you.
I carry the weight of you."
Nadesłała - Lie ♥
Madziaa